شعر دوستی با صدای فریدون مشیری

دل من دیر زمانی است كه می پندارد:
«دوستی» نیز گلی ست؛
مثل نیلوفر و ناز،
ساقه ی ترد ظریفی دارد.
بی گمان سنگدل است آنكه روا می دارد
جانِ این ساقه ی نازك را - دانسته- بیازارد!

در زمینی كه ضمیر من و توست،
از نخستین دیدار،
هر سخن، هر رفتار،
دانه هاییست كه می افشانیم.
برگ و باری است كه می رویانیم
آب و خورشید و نسیمش «مهر» است
گر بدان گونه كه بایست به بار آید،
زندگی را به دل انگیزترین چهره بیاراید.