نمایش سنتی و موسیقیایی | پیش پرده خوانی میثم یوسفی و علیرضا ناصحی
سابقۀ تاریخی پیش‌پرده‌خوانی
برخی معتقدند در منابع کهن ایرانی نمایشهایی که همراه موسیقی اجرا می‌شدند، تعریفی مشخص دارند؛ جلوداری، واقعه‌خوانی، حکایت‌گری، تکه‌خوانی، پیش‌نوازی و پیش‌‌واقعه را نمونه‌هایی از مصادیق پیش‌پرده‌خوانی می‌دانند؛ ازاین‌رو، تاریخی بسیار کهن برای آن قائل‌اند، و حکایت‌گران زمانهای بسیار دور را اسلاف پیش‌پرده‌خوانها می‌دانند. راست است که حکایت‌گران یا قصه‌خوانان، که به «اصحاب‌الکرسی» مشهورند، برای جذب مردم به شنیدن حکایتهایشان باید ریش انبوه، صدای رسا و قیافۀ جذاب می‌داشتند، و به گفتۀ ابن‌جوزی برخی از آنها روغن به صورت می‌مالیدند تا رنگ چهره‌شان به زردی بگراید ؛ اما پیش‌پرده‌خوانی، با کیفیتی که مورد نظر این مقاله است، به طور مشخص در دهۀ 1320 ش در ایران شکل گرفت، و در همان دهه نیز رو به افول نهاد. این شکل از نمایشِ تک‌نفره چه از لحاظ محتوا و مضمون، و چه از لحاظ شکلِ اجرای نمایش، به پاره‌ای اشعار عامیانه و همچنین نمایشهای دورۀ قاجاریه (به‌ویژه دورۀ سلطنت ناصرالدین شاه) شباهت دارد
