«آی نسیم سحری صبر کن؛ ما را با خود ببر از کوچه‌ها»؛ بیشتر ما یک زمانی این آهنگ را خیلی زمزمه می‌کردیم. همین یک بیت آنقدر بر سر زبان‌ها افتاد که حتی به طنز هم تبدیل شد.اواخر دهه‌ی 60 یا اوایل 70 بود که یک آقای خوش‌روی همیشه کت‌شلواری و البته با ریش سپید و موهای سشوارکشیده به تلویزیون می‌آمد و این آهنگ را برای‌مان می‌خواند.
اولین نفری باشید که برای این ویدیو دیدگاه ارسال میکنید
