شبانگاهان تا حریم فلک چون زبانه کشد سوز آوازم

شبانگاهان تا حریم فلک چون زبانه کشد سوز آوازم/
شرر ریزد بی امان به دل ساکنان فلک ناله سازم**
دل شیدا حلقه را شکند تا برآید و راه سفر گیرد/
مگر یک دم گرم و شعله فشان تا به بام جهان بال و پر گیرد**
خوشا ای دل بال و پر زدنت شعله ور شدنت در شبانگاهی/
به بزم غم دیدگانه پری جام پرشرری شعله آهی**
بیا ساقی تا به دست طلب گیرم از کف تو جام پی در پی/
به داد دل ای قرار دلم نو بهار دلم میرسی پس کی**