اجرای مرغ سحر همایون شجریان در کنسرت | به رنگ صدا، به یاد استاد شجریان

خاطره این شب‌های تهران احتمالاً از یاد علاقه‌مندان موسیقی نمی‌رود؛ چه کسانی که به کنسرت‌های تیر و مرداد همایون شجریان رفتند و جملگی مدهوش و سرمست، سراپا چشم و گوش این محفل شدند و پس از آن عکس و فیلمی به یادگار از حضورشان در فضای مجازی منتشر کردند و چه کسانی که دوری راه مانع حضورشان شد و یا حجم پرشور هواداران در همان لحظات اولیه بلیت‌فروشی و یا هر دلیل دیگری فرصت دیدار را از آن‌ها گرفت.

این شب‌ها مختص فرزند خلف استاد شجریان بود. همزمان با برخی کنسرت‌ها که به خاطر برخورد تند خواننده با تماشاگران و یا شائبه پلی‌بک خواندن به حاشیه می‌رفتند، همایون چندین و چند شب کنسرت‌هایی را در نهایت وقار و متانت به روی صحنه برد و دل از مخاطبانش ربود. اکنون هر چه می‌گذرد ارزش کار و مسیری که همایون در این چند دهه برای خودش برگزیده، پیشِ چشم مخاطبانش بیش از پیش نمایان شده و راه همایون به راهی که استاد شجریان برای فرزندش آرزو می‌کرد، نزدیک‌تر شده است.

گرچه در کنسرت «به رنگ صدا»ی شجریان خبری از آهنگ‌های عامه‌پسند او و همکار دیرینه‌اش سهراب پورناظری نبود، اما همایون هم جا برای هیجان گذاشت و هم لحظاتی چشمانِ تماشاگرانش را با خواندن قطعاتی به یاد پدر، از غم تَر و لب‌هایشان را از ذوق دیدن تصاویر استاد شجریان در کنار استاد مشکاتیان به لبخند باز کرد.

«به رنگ صدا» در دو جنبه نمود ویژه‌‌تری داشت؛ نخست اجرای سراسر احترام، باشکوه و دلنواز همایون که سبب می‌شد مخاطبان تن خود را لحظاتی در کانون دلدادگان بر روی زمین حس نکنند، و دوم نوازندگانی که با عشق می‌نواختند و به مجلس پر شوق تماشاگران گرما هدیه می‌کردند.

از «آسمان ابری»، «یک نفس آرزو» و «هوای زمزمه‌هایت» گرفته تا «دود عود»، «سروچمان» و «مرغ سحر»، یکی پس از دیگری اجرا می‌شد و سکوت بینِ هر آواز با جمله‌ای از تماشاگران که عشق را نثار همایون می‌کردند پُر می‌شد و همایون در تمامی شب‌ها به این سخن اکتفا کرد که «حرفی نمی‌زنم تا بهتر بتوانم بخوانم.»

به رنگ صدا فارغ از هر کیفیتی که داشت، نمونه قابل‌توجهی از کار گروهی در هنر معاصر ایران با بهره‌مندی از حضور هنرمندان حرفه‌ای بود. گرچه حضور رهبر ارکستر در کنسرت شجریان و پشت کردن او به مخاطب در شب‌های نخست برای عده اندکی از مخاطبان غریب بود، اما در این میان شیدایی‌های آرش گوران که اکت و رفتارش جلب توجه می‌کرد، همه را مات و مبهوت کرد. او دست‌‌هایش را برای رهبری ارکستر طوری تکان می‌داد که گویی می‌رقصید و پرواز می‌کرد. او در تمام این شب‌ها پا به پای همایون شجریان جلوه می‌کرد و می‌درخشید...

بخش‌هایی از اجرای همایون شجریان در کنسرت «به رنگ صدا» در ویدئوی فوق قابل تماشاست.