تاریخچه ویولن (قسمت دوم)

* قسمت دوم تاریخچه ساز ویولن:
عصر طلایی ویولن (سال های 1600-1750 میلادی)

در بین این سال ها محبوبیت ساز ویولن منجر به ظهور مشهورترین مدارس ساخت ویولن شد. مدرسه کِرِمونی توسط پسران آماتی تا نیکولا آماتی هدایت می شد.

مدرسه برشیان استادان بزرگی مانند گاسپارو دا سالو (1540–1609) و شاگردانی مانند جوآنی پائولومگینی (1580–1632) را تربیت کرد. مدرسه کِرِمونی با نیکولا آماتی، آندره گوارنیری (1626–1698) و بعدا آنتونیو استرادیواری (1644–1737) که احتمالا شاگرد گوارنینی بود، ادامه کار داد.

آنتونیو استرادیواری، که در طول دوران کار خود حدود یک هزار ساز ساخت که گفته می شود تا به امروز 600 ساز از آن بجا مانده است. او هنوز به عنوان برترین ویولن ساز به شمار می رود.

علیرغم تلاش های مکرر که تا به امروز نیز ادامه دارد و همچنین مدرن ترین فن آوری ها، تولید مجدد سازهایی مانند استرادیواریوس غیرممکن است. ابعاد ساز ویولن استرادیواری توسط نسل های بعدی به طور قطع پذیرفته شده است.

جوزپه گوانیری، معروف به دل گسو (1698-1744)، سازهایی ساخت که عمدتا به دلیل لحن پایدارشان مورد استقبال قرار گرفت. نیکولا پاگانینی (1782–1840) بزرگترین نوازنده ی تمام دوران ها با ساز گوانیری می نواخت.

در شمال آلپ مدرسه ویولن سازی به رهبری جیکوب اشتاینر (1683 - 1621) در آبسام وتیرول شهرت زیاد کسب کرد. به عنوان مثال یوهان سباستین باخ با ویولن اشتاینر می نواخت. موتزارت با سازی که توسط اگیدیوس کلوتز ساخته شده بود، می نواخت. نیکولاس مدارت بزرگترین ویلون ساز در فرانسه و باراک نورمن، در انگلستان بود.

موسیقی: چهارمضراب شور اثر استاد حبیب الله بدیعی

جهت مشاهده ادامه مطلب به آدرس: https://sazejust.com/history-of-the-violin/ مراجعه نمایید.