در وصف نیاید که چه شیرین دهنست آن-سعدی

در وصف نیاید که چه شیرین دهنست آن اینست که دور از لب و دندان منست آن
عارض نتوان گفت که دور قمرست این بالا نتوان خواند که سرو چمنست آن
در سرو رسیدست ولیکن به حقیقت از سرو گذشتست که سیمین بدنست آن
هرگز نبود جسم بدین حسن و لطافت گویی همه روحست که در پیرهنست آن
خالست بر آن صفحه سیمین بناگوش یا نقطه ای از غالیه بر یاسمنست آن
فی الجمله قیامت تویی امروز در آفاق در چشم تو پیداست که باب فتنست آن